استفاده از خط و نوشتن، یکی از راهکارهای انسان برای برقراری ارتباط و رد و بدل کردن اطلاعات بین افراد بود. به کمک نوشتن، انسان توانست قوانین اجتماع خود را به اطلاع همه اعضا برساند و به مرحله بالاتری از تمدن برسد. پیش از اختراع خط و نوشتن، انسان ها چاره‌ای جز صحبت کردن و به ذهن سپردن تمام اطلاعات نداشتند.
خط و نوشتن تحول قابل توجهی در زندگی انسان به وجود آورد اما تا مدت زیادی، هیچ نمایی از هنر در نوشتن وجود نداشت. انسان می نوشت تا اطلاعات را ثبت کند یا مواردی را به صورت غیر کلامی به هم نوعانش برساند. به مرور زمان اما خوب نوشتن و زیبا نوشتن هم به یک هنر تبدیل شد. اینجا بود که مفهوم خوشنویسی، به آرامی پای خود را به چشم زیبایی شناسان باز کرد.
خوشنویسی همانطور که از نام آن پیداست، هنر نوشتن کلمات و حروف به نحوی هنرمندانه است همچنین آثار ذهنی خوشنویسی بسیار جالب است به طوریکه جلوه ظاهری و زیبایی جمله، نظرها را به خود جلب کند. بر اساس این تعریف، کسی که خط خوبی داشته باشد خوشنویس محسوب نمی‌شود. چیزی که مهم است، اراده تولید یک اثر هنری و توجه مضاعف روی زیباسازی کلمات است نه درست و اصولی نوشتن حروف!
در هنر خوشنویسی، خوشنویس سعی می‌کند با ابزارهای مختلفی که در اختیار دارد، یک بیت شعر یا یک جمله زیبا را طوری بنویسد که بیننده با ظاهر جمله حتی بیشتر از محتوای آن درگیر شود.
خوشنویسی یکی از هنرهاییست که سعی دارد از نوشتن که غالبا بر مبنای انتقال محتوا تمرکز دارد، یک جذابیت بصری بسازد. در خوشنویسی، اثر هنری تولید شده با اینکه شاید حتی یک کلمه بیشتر نباشد، زیبا و چشم نواز است.
خوشنویسی را با یک دید کلی‌تر، می‌توانیم پلی بین ادبیات و جملات نغز و زیبای آن و طراحی بدانیم. در خوشنویسی، کش و قوس‌هایی به حروف الفبا در کلمات داده می‌شود که نمای کلی یک کلمه، زیبایی خود را داشته باشد. ترکیب زیبایی کلمات نوشته شده به کمک خوشنویسی و مفهوم کلمات از نظر ادبیاتی، زیباترین آثار هنری تلفیقی از خوشنویسی و ادبیات را به نمایش می گذارد
