تنبور سازی زهی و زخمه‌ای باستانی و عرفانی است که در موسیقی ایرانی جایگاه ویژه‌ای دارد. این ساز از یک دسته بلند و کاسه‌ای گلابی شکل تشکیل شده و معمولاً از چوب توت ساخته می‌شود. نوازنده با چهار انگشت دست راست و بدون استفاده از مضراب، تنبور را می‌نوازد. تنبور از نظر عرفانی و معنوی اهمیت بالایی دارد و در مراسم‌های مذهبی و آیینی نیز کاربرد دارد.
ویژگی‌های ساز تنبور:
ساختار: تنبور دارای دسته‌ای بلند و کاسه‌ای گلابی شکل است.
جنس: معمولاً از چوب توت ساخته می‌شود.
تعداد سیم: دارای ۲ تا ۳ سیم است.
تعداد پرده: دارای ۱۳ تا ۱۴ پرده است.
نواختن: با چهار انگشت دست راست و بدون استفاده از مضراب نواخته می‌شود.
جایگاه: در موسیقی عرفانی و مقامی ایران جایگاه ویژه‌ای دارد.
کاربرد: در مراسم مذهبی، آیینی و عرفانی مورد استفاده قرار می‌گیرد.
انواع: تنبور به دو شکل یک تکه و ترکه ای ساخته می شود.
تاریخچه: از قدیمی‌ترین سازهای زهی ایران باستان است و برخی آن را هم‌ریشه با ساز عود می‌دانند
اهمیت تنبور:
جایگاه عرفانی:
تنبور از نظر عرفانی و معنوی جایگاه ویژه‌ای در موسیقی ایرانی دارد و در مراسم‌های مذهبی و آیینی مورد استفاده قرار می‌گیرد.
تاریخچه:
تنبور به عنوان یکی از قدیمی‌ترین سازهای زهی ایران، قدمتی طولانی دارد و در فرهنگ و هنر ایرانی جایگاه خاصی دارد.
تنوع:
تنبور در مناطق مختلف ایران به شکل‌ها و اندازه‌های متفاوتی ساخته می‌شود و هر کدام ویژگی‌های خاص خود را دارند.
تاثیرگذاری:
تنبور در شکل‌گیری و تکامل موسیقی مقامی و عرفانی ایران نقش بسزایی داشته است.
