سنتور یک ساز زهی کوبه‌ای ایرانی است که شکل ذوزنقه‌ای دارد و با مضراب نواخته می‌شود. این ساز از تعدادی سیم تشکیل شده که با ضربه زدن مضراب به آن‌ها صدا تولید می‌شود. سنتور در موسیقی ایرانی جایگاه ویژه‌ای دارد و صدایی گرم و ملایم دارد.
اجزای اصلی سنتور:
جعبه صوتی:
بدنه اصلی ساز که از چوب ساخته شده و وظیفه تشدید صدا را بر عهده دارد.
خرک:
قطعات چوبی یا فلزی کوچکی که سیم‌ها روی آن‌ها قرار می‌گیرند و باعث ایجاد فاصله بین سیم و صفحه صدا می‌شوند.
گوشی:
قطعات فلزی که سیم‌ها به دور آن‌ها پیچیده می‌شوند و برای کوک کردن ساز به کار می‌روند.
سیم‌گیر:
قطعه‌ای که سیم‌ها را در انتهای دیگر ساز نگه می‌دارد.
مضراب:
دو قطعه چوبی که نوازنده با آن‌ها به سیم‌ها ضربه می‌زند و صدا تولید می‌کند.
ویژگی‌های سنتور:
شکل ذوزنقه‌ای:
این شکل هندسی باعث می‌شود که سیم‌های مختلف در فواصل معینی از هم قرار گیرند و امکان نواختن فواصل مختلف را فراهم می‌کند.
تعداد سیم‌ها:
سنتورهای معمولی دارای ۹ خرک در هر طرف هستند و هر خرک معمولاً دو سیم دارد، بنابراین تعداد سیم‌ها معمولاً ۷۲ عدد است.
صدای گرم و ملایم:
به دلیل جنس چوب و نحوه ساخت، سنتور صدایی لطیف و دلنشین دارد.
قابلیت تک‌نوازی و هم‌نوازی:
سنتور هم به صورت انفرادی و هم در گروه‌های موسیقی قابل استفاده است.
محدوده صوتی گسترده:
سنتور محدوده صوتی حدود ۴ اکتاو دارد که این امر آن را به یکی از سازهای با قابلیت‌های متنوع در موسیقی ایرانی تبدیل کرده است.
